Πού πάει κανείς όταν πεθαίνει;
…Σιωπή.
Κι ύστερα πολλών ανθρώπων λόγια, σπουδαία, φιλοσοφημένα, ψαγμένα, «πνευματικά». Προσωπικές θεωρήσεις του κόσμου μας, που, όμως, όταν τις βάζουμε σε λέξεις για να απαντήσουμε σε ένα παιδί ακούγονται, και στα δικά μας τ’ αυτιά, κάπως. Κάπως πολλά ή κάπως λίγα, κάπως περίπλοκα ή υπερβολικά απλά, κάπως σωστά και κάπως λάθος…
Η Γαρυφαλιά Τεριζάκη είναι νηπιαγωγός κι έχει αυτό το πλεονέκτημα να εμπνέεται από τον τρόπο σκέψης των παιδιών. Μια τέτοια έμπνευση αποτελεί και το βιβλίο της «Πού πήγε η Ιωάννα μαμά;» μέσα από το οποίο επιχειρεί να απαντήσει στο μέγα ερώτημα.
Έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά και αφορούν στην απώλεια και το πένθος, βρίσκω τον εαυτό μου να δυσκολεύεται να ενθουσιαστεί καιρό τώρα πια. Αυτό όμως το βιβλίο «ανοίγει δρόμους», όπως γράφει και η παιδοψυχίατρος, Παναγιώτα Μπαντή, που το προλογίζει. Κυρίως, γιατί αρχίζει με το ερώτημα ενός παιδιού για το πού πάει κανείς όταν πεθαίνει και επικεντρώνεται σε αυτό. Πού πήγε η Ιωάννα, η μια, η συγκεκριμένη, η σημαντική Ιωάννα;
Είναι, λοιπόν, σαν τον κρυφτό. Όταν δεν μπορείς να δεις κάποιον, πάει να πει πως κρύβεται. Το βιβλίο δεν καταπιάνεται με το πώς και το γιατί να κρύβεται κάποιος, μα απαντά περίτεχνα κι απλά, πως στο κρυφτό το σπουδαίο είναι ότι στο τέλος βρίσκει αυτός που ψάχνει, αρκεί να αφεθεί να ψάξει στα κατάλληλα μέρη. Πάνε και κρύβονται αυτοί που πεθαίνουν «μέσα σε λέξεις, σε τραγούδια, στη θάλασσα, στον ήλιο…». Πάνε και κρύβονται στη «χώρα της μνήμης» που ’ναι «νεφελένια», «μακρινή» κι «αέρινη». Εκεί που «δεν υπάρχει βιασύνη ούτε άγχος». Κι υπάρχει ο τρόπος, παρά τα σύννεφα και την απόσταση, να βρίσκεις αυτόν που κρύβεται πού και πού, όποτε τον ψάχνεις.
Δεν είναι που δεν υπάρχει η πολύ προσωπική θεώρηση της συγγραφέως σε αυτό το βιβλίο – σαφέστατα υπάρχει. Έτσι κι αλλιώς, είναι ουτοπικό να αναζητά κανείς γι’ αυτό το ερώτημα απαντήσεις αντικειμενικές και ουδέτερες. Είναι που τόσο απλά, αλλά όχι απλοϊκά, η συγγραφέας επιδιώκει και στοχεύει κέντρο στο ερώτημα των παιδιών που συχνά μας – τους ενήλικες – μας κόβει τα πόδια: πού πάει κανείς όταν πεθαίνει; Θεωρώ το βιβλίο ένα εξαιρετικό εργαλείο να επικοινωνήσει κανείς με ένα παιδί που πενθεί και να του δείξει έναν δρόμο που μοιάζει να οδηγεί σε φως.
Πού πάει κανείς όταν πεθαίνει; Προσωπικά δεν ξέρω! Μπορεί και να κρύβεται. Κι άμα κρύβεται, μπορώ και να τον βρίκσω…
Υ.Γ. Το βιβλίο μου το χάρισε η φίλη μου Χριστίνα Γεωργίου, την οποία πολύ ευχαριστώ! Όπως και σε κάθε «κρυφτό» της ζωής μας, το παιχνίδι αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον και νόημα με καλή παρέα.
Χαρακτηριστικά
Συγγραφή: Γαρυφαλιά Τεριζάκη
Εικονογράφηση: Βούλα Παρασκευά
Εκδόσεις «Οσελότος» (2014)
ISBN 978-960-564-182-5
Προτεινόμενες ηλικίες: ενήλικες 😊, 3-6, 6-9, 9-12
