Αγαπητέ Θεέ,
Μετρώ τις λέξεις μου να μην μου βγουν πολλές.
Έφυγα από την πρεμιέρα της παράστασης του Αντίλογου ψες, 5 Δεκεμβρίου 2024, κι έψαξα πένα και χαρτί για να σου γράψω…
Χαίρομαι τόσο πολύ που στον τόπο μου ανεβαίνουν τέτοιες θεατρικές παραστάσεις από ανθρώπους που προσεγγίζουν το θέμα της απώλειας και του πένθους με τόσο σεβασμό και γνοιάξιμο. Πώς θα γινόταν αλλιώς, άλλωστε;
Το βιβλίο του Éric-Emmanuel Schmitt “Oscar et la Dame Rose”, στο οποίο είναι βασισμένη η παράσταση, το ήξερα και το αγαπώ. Πρόκειται για ένα κείμενο ευφυές που πραγματεύεται τη θνητότητά μας, την αρρώστια, τη φιλία, την πνευματικότητα. Ένα βιβλίο νεανικό, που, γι’ αυτό επέμενα συζητώντας με τη Χριστίνα Χριστόφια, η θεατρική παράσταση οπωσδήποτε να φτάσει στους νέους (μέσα από τα σχολεία;). Κι όπως αναμοχλεύονταν οι σκέψεις μου παρακολουθώντας την παράσταση, άλλαξα γνώμη. Ναι, δίνει φωνή στα παιδιά που βιώνουν μιαν ασθένεια απειλητική για τη ζωή τους, και των οποίων τις ανάγκες δεν ακούμε, τις σκέψεις δεν αφουγκραζόμαστε. Μα αυτή η φωνή, δεν υπηρετεί μόνο τη δική τους ανάγκη να εκφραστούν. Όταν ακούγεται η φωνή του Όσκαρ και κάθε Όσκαρ που του επιτρέπεται, επιτέλους, να ρωτά και να βάζει τις σκέψεις του σε λέξεις, πιότερο ωφέλιμο είναι το άκουσμά τους για μας τους ενήλικες. Σ’ εμάς απευθύνεται το έργο. Όλους και όλες μας. Να θυμηθούμε, ακούγοντας τη θεία Ροζ όταν λέει «/η αρρώστια είναι σαν το θάνατο, Όσκαρ. Είναι γεγονός. Δεν είναι τιμωρία», πως και η ζωή είναι γεγονός. Δεν είναι τιμωρία. Και να τη ζούμε.
Πηγαίνετε στην παράσταση!
Θα δείτε επί σκηνής τον Ανδρέα Παράσχο να ερμηνεύει τον Όσκαρ με τόση πειστικότητα που να θέλεις να σηκωθείς από τη θέση σου να τον πάρεις αγκαλιά. Θα γελάσετε (ναι!) με την, για ακόμη μια φορά εξαιρετική, Πόπη Αβραάμ ως θεία Ροζ, η οποία θα σας δείξει πώς η φροντίδα ενός ανθρώπου, και δη παιδιού, στο τέλος της ζωής του, μπορεί να γίνει ουσιαστικά ανακουφιστική (και όχι τύποις). Θα συγκινηθείτε σίγουρα με το βλέμμα της Χριστίνας Χριστόφιας που δεν υπηρετεί απλώς τον ρόλο της μητέρας του Όσκαρ, μα γ ί ν ε τ α ι η μητέρα. Κι όλα αυτά σε σκηνοθεσία του Κώστα Σιλβέστρου, που χτίζει σε ένα μινιμαλιστικό πλαίσιο την παράσταση, ενισχύοντάς την ιστορία του κειμένου που συμβαίνει σε ένα νοσοκομείο, προσθέτοντας πινελιές (κάποιες φορές με χοντρό πινέλο!) σύγχρονες, που μπορεί να αποσπούν για λίγο την προσοχή σου από την πλοκή (επίτηδες μάλλον), μα που, με κάποιον τρόπο κρατάνε τόσο όσο.
Η ταύτιση για όσους από σας έχουν βιώσει παρόμοιες συνθήκες είναι αναπόφευκτη. Έχετε έγνοια τον εαυτό σας! Είναι δύσκολες οι βουτιές που κάνει ο Όσκαρ στο λεξικό του ψάχνοντας την ετυμολογία των λέξεων: θάνατος, ζωή… Ωστόσο, στην παράσταση ερμηνεύεται κυρίως το λήμμα «ενθουσιάζω»: εν+θεώ+ουσία+ζω. Αυτό κρατήστε!
