Το να συζητά κανείς την απώλεια και το πένθος, τόσο
ως έννοιες όσο και ως εμπειρία, εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού
στις δυτικές κοινωνίες. Η εμπλοκή των παιδιών σε έναν τέτοιο
διάλογο δημιουργεί μια πρόσθετη δυσκολία κυρίως για τους
ενήλικες, οι οποίοι, θέλοντας να προστατέψουν τα παιδιά από τον
πόνο, συχνά τα κρατούν μακριά από σχετικές συζητήσεις. Ακόμα
και όταν η απώλεια αφορά άμεσα το παιδί, αρκετές φορές
παραγνωρίζεται η ανάγκη του για ενημέρωση και
συναισθηματική στήριξη κι έτσι οι πληροφορίες στις οποίες
εκτίθεται είναι ελλιπείς ή και ψευδείς. Η ευαισθητοποίηση και η
ενημέρωση γύρω από το πένθος των παιδιών, αλλά και η
αναγκαιότητα για μια ανοικτή και ειλικρινή συζήτηση με τα
παιδιά που πενθούν είναι τα σημεία στα οποία εστιάζει το παρόν
άρθρο. Η συζήτηση της απώλειας και του πένθους με παιδιά
μπορεί όχι μόνο να επιτευχθεί, αλλά και να συντελέσει τόσο στην
καλλιέργεια εμπιστοσύνης ανάμεσα σε παιδιά και ενήλικες όσο
και στη στήριξη των παιδιών στη διεργασία του πένθους τους.
Βρείτε το άρθρο στον Συλλογικό Τόμο της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής Κύπρου
