Άρχοντες αφιγκράστε μου της Δέσποινας τον Θρήνον
που κλαίει τον μονογενήν εις τον σταυρόν εκείνον.
Αδέ μαντάτον σκοτεινόν τζαι μέρα λυπημένη
που ηρτεν σήμερον σε μεν την πολλοπικραμένην.
Αδέ χαράν που δκιάβασα τζι’ εγέννησα τον ήλιον
τον φόον που επέρασα στης γέννηοης τον σπήλιον
για τον Ηρώδην τον πικρόν μεν χάσει, το βασίλειον.
Γρουσόν δεντρόν εβλάστησε ο εύσπλαχνος υιός μου
Τζ’ έβκαλεν κλώνους δώδεκα για σιεπασμόν του κόσμου.
Τωρά οι κλώνοι κόπηκαν τα φύλλα μαραθήκαν
τζι η βρύση εσταμάτησεν, όλα εξερανθήκαν.
Ιούδας τον επρόδωσεν αργύρια τριάντα
τζι ενόμισεν ο μιαρός πως θα τα έσιει πάντα.
Τζι ο κωμοδρόμος άνομος απού να δκιακονήσει
μήτε ψουμίν νά ’βρει να φα, με ρούχον να φορήσει.
Είπαν του κόψε τέσσερα, τζαι τζιείνος κόφκει πέντε
νήεν κοπούν τα γρόνια του να μείνουν μέρες πέντε.
Πέντε καρφκιά εβάλασιν επάνω στον υιόν μου
τζι εκάμαν τον τζι’ εφύρτηκεν το φως των οφθαλμών μου.
Ω! Πανσεβάσμιε σταυρέ ξύλον ευλογημένον
όπου βαστάζεις τον Θεόν πάνω σου κρεμασμένον.
Σκύψε Σταυρέ να δυνηθώ, να τον καταφιλήσω
τον ποιητήν μου τζαι Θεόν να τον ποσιαιρετήσω.
Όρη αναστενάξετε τζαι πέτρες ραγιστείτε
τζαι ζωντανοί τες λύπες μου κλάψετε και θρηνείτε.
Κλάψετε χήρες τζι ορφανά, όλοι την συντροφιά σας
κλάψετε τον διδάσκαλον τζαι την παρηγοριάν σας.
Τζαί που μασιέριν να σφαώ τζαι που κρεμόν να δώσω
τζαι που ποτάμιν σύνθολον να μπω να παραδώσω.
Τζι’ η Δέσποινα που το ’βκαλεν προφήτισσα λοάτε
τζιείνης πρέπει η δόξασις τζ’εμέναν τ’ ως πολλά ’τε.
(Πηγή : Μιχάλης Ττερλικκάς από το Cd του «Των Γενών τζαί της Λαμπρής »).
“Ο Θρήνος της Παναγίας ετραουδκιέτουν τζ̆αι τραουδκιέται ’κόμα, σε κάποια χωρκά, την Μιάλην Παρασκευήν. Πότε την ώραν που προσκυνά ο κόσμος τον επιτάφιον, μέσα στην εκκλησ̆ιαν, τζ̆αι πότε ύστερα που την περιφοράν του επιταφίου, στην αυλήν, ανάλογα με τον τζ̆αιρόν. Ετραουδούσαν τον μέσα που χειρόγραφα τετράδια δκυο-τρία άτομα με την σειράν, με θρηνώδες ύφος τζ̆’ ο κόσμος εκλαμουρίζετουν. Ένοιωθεν τον πόνον της μάνας του Γριστού, μα τζ̆αι τον πόνον της μάνας. Κατά κανόναν ετραουδούσαν τον άντρες και σχεδόν πάντα οι ίδιοι. Τα τελευταία γρόνια τραουδούν τον τζ̆αι γεναίτζ̆ες. Ο θρήνος της Παναγίας έσ̆εις πολλές παραλλαγές, στην Κύπρον, κυρίως στην μελωδίαν. Οι στίχοι εν’ περίπου οι ίδιοι. Σε τούτην την παραλλαγήν είχα τες πιο κάτω πηγές:
• Παλιόν χεορόγραφον που το χωρκόν μου, το Καπούτιν (στίχοι).
• Αντρέας Μαππούρας, Ελένη Μαππούρα – Αραδίππου (μελωδία).”
Μιχάλης Ττερλικκάς 25 του Απρίλλη, 2016
