Το βιβλίο πραγματεύεται τη στιγμή που ένα παιδί, ο ήρωας της ιστορίας, μαθαίνει για τον θάνατο του κατοικίδιου ποντικούλη του, καθώς και τη διεργασία του πένθους του. Παρόντες στην ιστορία είναι και οι δύο γονείς του παιδιού, οι οποίοι, παρά την αμηχανία που φέρνει το κράμα των συναισθημάτων και των αντιδράσεων του παιδιού, κρατούν μια στάση ρεαλιστική και αυθόρμητη, απαντώντας με ειλικρίνεια στα ερωτήματά του και σεβόμενοι τον θρήνο του.
«Όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί, γαργάλησα την κοιλίτσα του Ποντικούλη.
Μα ο Ποντικούλης δεν κουνήθηκε….»
+ Ένα βιβλίο ιδανικό για τη συζήτηση των συναισθημάτων, τα οποία συχνά συναποτελούν το πένθος, η διεργασία του οποίου παρουσιάζεται ως φυσιολογική˙ άρνηση, θυμός, συνειδητοποίηση, αποδοχή, θλίψη. Πραγματεύεται τον αποχωρισμό ανθρώπινα, δίνοντας χώρο στη σιωπή και χρόνο στη μοναξιά και τη δημιουργία προτείνοντας παράλληλα λεκτικούς και για μη λεκτικούς τρόπους έκφρασης της στοργής και της συμπαράστασης. Η συγγραφέας, εκπαιδευτικός ούσα, φαίνεται να γνωρίζει και σέβεται το παιδί αναγνώστη. Κι επειδή η φύση του θέματος είναι ευαίσθητη πολύ, βρίσκει τον τρόπο να εντάξει στην αφήγησή της και το χιούμορ, με μια διάθεση απενοχοποίησης της ανάγκης για αποστασιοποίηση από τον θρήνο. Η εικονογράφος, χρησιμοποιώντας απλότητα στα χρώματα και καθαρές γραμμές, συμβάλλει τα μέγιστα ώστε να γίνεται το περιεχόμενο του βιβλίου οικείο και φιλικό.
– Όπως συμβαίνει συχνά με τις μεταφράσεις, το παιδί στη μετάφραση του βιβλίου παίρνει φύλο – αγόρι. Στο πρωτότυπο, κι επειδή η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, αυτή η ανάγκη φαίνεται να αποφεύγεται επιμελώς και εσκεμμένα. Η ίδια τάση αποφυγής φύλου στο παιδί που πρωταγωνιστεί φαίνεται να επιδιώκεται και στην εικονογράφηση.
! Το παιδί της ιστορίας βιώνει την απώλεια του κατοικίδιού του απολαμβάνοντας την αποδοχή του τρόπου που επιλέγει να θρηνήσει και από τους δύο του γονείς. Η συγγραφέας επιλέγει, κατά τη γνώμη μου, την ιδανική αυτή συνθήκη για να δώσει ερεθίσματα προβληματισμού σε εκπαιδευτικούς και γονείς για το τι συμβαίνει όταν αυτή η συνθήκη δεν είναι δεδομένη. Η εμπειρία του πένθους δεν είναι η ίδια για όλα τα παιδιά, όσο κι αν γίνεται αποδεκτό πως μπορούμε σε κάποιο βαθμό να πλαισιώσουμε τις φάσεις των συναισθημάτων του πένθους.
!! Δεν είναι ένα βιβλίο που τα παιδιά θα λατρέψουν, γιατί δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιο τέλος. Τα παιδιά περιμένουν μια ανατροπή, που δεν έρχεται ποτέ γιατί ο ποντικούλης πεθαίνει. Κι έτσι εστιάζουμε, εκπαιδευτικοί και γονείς, στις αναμνήσεις που είναι διάσπαρτες και έντονες με όλα αυτά που έχουν κάνει μαζί οι δυο φίλοι και στην ανάγκη να δοθεί χώρος και χρόνος στην απώλεια. Η επιδίωξη άμεσης αντικατάστασης δεν κρίνεται ωφέλιμη. Η εμπειρία μιας τέτοιας απώλειας είναι βαρυσήμαντη, γιατί μας προετοιμάζει ακούσια για πιο δύσκολους αποχωρισμούς.
Χαρακτηριστικά
Συγγραφή: Robie H. Harris
Εικονογράφηση: Jan Ormerod
Μετάφραση: Αποστολία Δημητρά
Επιμέλεια: Μυρτώ Νιλσεν
Τίτλος Πρωτότυπου: Goodbye Mousie
1η έκδοση: 2001
Εκδόσεις ΝΙΚΑΣ Ελληνική Παιδεία Α.Ε. (2003)
ISBN 960-296-096-5
Προτεινόμενες ηλικίες: 6-9, 9-12
